Sveti Sava proglašen je za školsku slavu i obeležava se svakog 27. januara. Tog dana sve škole imaju radni, ali nenastavni dan, a običaj je i da se slavi, pa se povodom Svetog Save u školama organizuju svečane priredbe i akademije.
Ove godine svečanosti u užičkim školama su upriličene shododno situaciji zbog koronavirusa. Prigodne svečanosti su priređene u gotovo svim osnovnim i srednjim školama u Užicu.
Osim toga dodeljene su zahvalnice grada Užica, povodom školske slave Svetog Save, Gordani Petrović, vaspitačici u Predškolskoj ustanovi „Užice“, Snežani Nedeljković, profesorki istorije u Tehničkoj školi „Radoje Ljubičić“ i Zorici Jeremić, profesorki razredne nastave u OŠ „Nada Matić“. Članovi Gradskog veća na 29. sednici prihvatili su predloge Pedagoškog saveta i kolektiva Predškolske ustanove i ovim prosvetnim radnicama dodelili zahvalnice za njihov doprinos kvalitetnom obrazovanju i vaspitanju i unapređenju obrazovno-vaspitnog rada.
Kao školska slava Sveti Sava se slavi od 1840. godine, kada je to predložio Atanasije Nikolić, rektor Liceja u Kragujevcu. U odluci tadašnjeg Popečiteljskog prosveštenija, predstavnici državne i crkvene vlasti propisali su da se Sveti Sava proglašava za “patrona svih naših škola i da se najsvečanije proslavlja”.
Sve do 1945. godine slavljen je Sveti Sava, a tada je, odlukom vlasti ukinut. Kao školska slava ponovo je počeo da se slavi 1990. godine.
Svetom Savi rođeno ime je Rastko Nemanjić. Bio je raški plemić iz vladarske porodice Nemanjića, uticajni diplomata i prvi srpski prosvetitelji i arhiepiskop autokefalne srpske žičke arhiepiskopije, zakonodavac, književnik i hodočasnik, ali i pre svega, bio je utemeljivač srpske crkve, države i školstva.
Dan kada je umro – 27. januar 1236. godine crkva je ustanovila kao praznik kojim se obeležava njegov život i delo.
Rastko Nemanjić je najmlađi sin srpskog župana Stefana Nemanje. Rođen je 1169. godine, a 15 godina kasnije dobio je od oca deo države kojom je trebalo da vlada. Međutim, Rastko je otišao na Svetu Goru gde se zamonašio i dobio ime Sava.
Njegovim ustoličenjem za arhiepiskopa 1219. godine utemeljena je i samostalna Srpska pravoslavna crkva.
Zajedno sa ocem Stefanom, zamonašenim kao Simeon, Sveti Sava je osnovao Hilandar i izgradio još 14 manastira, postajući tako ktitor prve srpske duhovne zajednice na Svetoj Gori.
Sveti Sava je napisao tipik, po kojem se monasi moraju upravljati i vladati, a napisao je i žitije svog oca, prebodobnog Simeona.
Sveti Sava se smatra začetnikom srpske srednjovekovne književnosti pa je stoga i zaštitnik prosvetnih ustanova.
Izdvojio je najvažnije iz srpske tradicije, oplemenio je i povezao sa najvećim duhovnim i civilizacijskim dostignućima svog vremena. Veoma mlad, oko 1192. godine, otišao je u Svetu Goru gde se zamonašio u ruskom manastiru Sveti Pantelejmon.
U Nikeji je 1219. od vizantijskog cara Teodora Laskarisa i vaseljenskog patrijarha Manojla i Haritopula izdejstvovao autokefalnost (samostalnost) srpske crkve i srpsku arhiepiskopiju, za čije je središte odredio manastir Žiču.
Sveti Sava je umro 1235. godine u tadašnjoj prestonici Bugarske – Trnovu, na povratku iz hodočašća u Jerusalim, posle jedne diplomatske misije za Bugarsku arhiepiskopiju. Iz Trnova njegove mošti prenete su i sahranjene u manastiru Mileševa 6. maja 1237. godine.
Hroniku Kovid -19, sa najnovijim podacima u Užicu i ostalim opštinama Zlatiborskog okruga, možete pogledati na linku UžiceMedia.
A aktuelne podatke za Srbiju možete videti na sajtu Ministarstva zdravlja Srbije.
