Preminuo akademik Ljubomir Simović, koji je rođen u Užicu. Pored poezije i drama, Simović je posvećeno pisao i eseje o srpskim pesnicima i dramskim piscima. Iz toga je nastala knjiga „Duplo dno“ koja je doživela više izdanja.
Srpski pesnik, dramski pisac i akademik Ljubomir Simović (1935-2025) preminio je u Beogradu, saopštila je izdavačka kuća Arhipelag.
Ljubormir Simović je rođen 2. decembra 1935. godine u Užicu, od oca Dragiše, obućara i majke Radojke, iz sarajevske porodice Cvijić.
Osnovnu školu, niže razrede gimanzije i učiteljsku školu završio je u Užicu. Diplomirao je 1962. godine na Filološkom fakultetu u Beogradu, na grupi za istoriju jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik.
Kao student bio je član redakcije i odgovorni urednik studentskog književnog lista “Vidici”. Piše pesme, drame, romane, eseje, književne kritike. Prevodi sa italijanskog i ruskog jezika.
Prvu pesmu pod nazivom „Jutro” objavio je, kao učenik Učiteljske škole, u “Učiteljskoj iskri” (1951). Nastavio je da objavljuje u “Vestima”, “Mladoj kulturi”, “Omladini”, “Studentu”, “Letopisu Matice srpske”, “Međaju”, “Politici”, “Ninu” i drugim listovima i časopisima.
Krajem pedesetih godina prošlog veka, radio je honorarno u Omladinskom programu Radio Beograda. Ceo radni vek proveo je kao urednik Umetničke redakcije Prvog programa Radio Beograda.
Preminuo akademik Ljubomir Simović
Inspiraciju za prve pesničke radove nalazio je u Užicu i okolini, mentalitetu Užičana i njihovom razvijenom smislu za humor i osećanje jezika.
Drame su, kao i pesme, tematski vezane za zavičajno Užice, istorijsku prošlost i tradiciju. Njegove pesme i drame nalaze se u svim antologijama srpskog pesništva i drame.
Dela su mu prevedena na gotovo sve evropske jezike a drame izvođene u pozorištima širom Srbije ali i na mnogim svetskim scenama: Francuskoj, Mađarskoj, Bugarskoj, Meksiku, Češkoj, Nemačkoj, Rusiji. Švajcarskoj, Poljskoj, Belgiji, Kanadi, Maroku i dr.
Objavio je pesničke knjige:
- Slovenske elegije (1958),
- Veseli grobovi (1961),
- Poslednja zemlja (1964),
- Šlemovi (1967),
- Uoči trećih petlova (1972),
- Subota (1976),
- Vidik na dve vode (1980),
- Um za morem (1982),
- Deset obraćanja Bogorodici Trojeručici hilandarskoj (1983),
- Istočnice (1983),
- Gornji grad (1990),
- Igla i konac (1992),
- Ljuska od jajeta (1998),
- Tačka (2004) i
- Planeta Dunav (2009).
Izbori iz Simovićevog pesništva objavljen su u knjigama Izabrane pesme (1980), Hleb i so (1985, 1987), Istočnice i druge pesme (1994), Učenje u mraku (1995), Sabrane pesme I-II (1999) i Pesme. Knjiga prva i Pesme. Knjiga druga (2005).
Simović je napisao četiri drame:
- Hasanaginica,
- Čudo u Šarganu,
- Putujuće pozorište Šopalović i
- Boj na Kosovu.
Pored poezije i drama, Simović je posvećeno pisao i eseje o srpskim pesnicima i dramskim piscima. Iz toga je nastala knjiga Duplo dno koja je doživela više izdanja.
Eseje o likovnim umetnicima Simović je objavio u knjizi Čitanje slika (2023).
Simović je napisao i dnevnik snova Snevnik (1998) i roman Užice sa vranama (1995).
Počev od knjige autopoetičkih i angažobvanih eseja Kovačnica na Čakovini (1990),
Napisao je čitavu serija knjiga u kojima je raspravljao o aktuelnim književnim, kulturnim, društvenim i političkim pitanjima:
- Galop na puževima (1994),
- Novi galop na puževima (1999),
- Guske u magli (2005),
- Obećana zemlja (2007),
- Titanik u akvarijumu (2013),
- Žabe u redu pred potkivačnicom (2016),
- Odbrana Beograda (2020) i
- Neslana so (2023).
Ljubomir Simović je dobitnik najvažnijih književnih nagrada za poeziju, dramu i esejistiku. Od 27. oktobra 1994. godine bio je redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti. (Wikipedia)
Povodom 9. oktobra, Dana grada 2011. godine proglašen je za počasnog građanina Užica.
Preminuo akademik Ljubomir Simović
SMRT PESNIKOVA
Kad pesnik umre
smrt skine maglu s njegovih stihova,
gradovi osvanu zaista na nebu,
jedna jabuka puna ptica zaplovi niz oganj.
Kad pesnik umre
zašumi iznad krošnji
zvezda koja obuhvata ceo nebeski svod,
i pesnik više ne čuje lavež ni zvuke roga;
poraženi svetlošću koju ne vide
gonioci se povlače
u bezimen mrak iz koga su i došli.
Kad pesnik umre
smrt mu donosi pravdu
koju mu život uskraćuje.
U gluvo doba, vetar na gumnu odvaja
čist vazduh i svetlost od ostale pleve.
Pesnik, odeven u dronjke svoje kože,
i mrtav gonjen plamenom preko leda,
s ostatkom svoga užeta, i mrtav
iz nekog drugog sveta kroz nas u treći gleda.
Kad pesnik umre
njegove ptice počnu da lete
nad premlaćenim žitom i morem koje cveta.
Ruža zaista jaše na konju,
čovek u more unosi ženu s kojom je ležao,
i doboše, frule i oružje pšenicom zasipa vetar.
I hrastom razvaljen vazduh,
i surovi narod, i mračna polja, i zveri,
gledaju njegov grob kako se diže u svet
progoneći one pred kojima je bežao.
Foto: Arhipelag/Printscreen
Za još informacija iz kulture, reportaža, pratite naš sajt i društvene mreže Facebook i Instagram!
