Na mestu nekadašnje tekstilne fabrike „Cveta Dabić“, u centru Užica, gradi se novi poslovno-stambeni objekat. MPP „Jedinstvo“ je dobilo rešenje za rušenje objekata na jednoj polovini prostora na delu prema Đetinji i keju 1.300 kaplara. Investitor radova je preduzeće „Jedinstvo“ koje je vlasnik celog objekta. Za sada nije u planu da se ruši druga polovina fabrike do Koštičkog potoka.
Prostor fabrike „Cveta Dabić“ obuhvata površinu od jednog hektara, na kojoj je bila tkačnica, farbara, laboratorija, dimnjak, mašinska i stolarska radionica, upravna zgrada.
„Cveta Dabić“ je simbol industrijalizacije Užica, simbol razvoja ženskog preduzetništva, ali i privrednog, društvenog i kulturnog razvoja grada. Počela je sa radom kao tkačka radionica koja se napajala strujom iz užičke hidrocentrale, prve u Evropi nastale na Teslinim principima.
U vreme kada Užice postaje Titovo, 1946. godine, dolazi do promene imena „Tkačke radionice“ u Cveta Dabić, u znak sećanja na radnicu koja je kao član KPJ streljana u logoru „Banjica“ u Beogradu. Kasnije dolazi do nove promene imena u „Frotex“. Ipak, staro ime Cveta ostalo je i koristi se do današnjih dana.
Svojevremeno je ovde radilo tri hiljade radnika, mahom ženske radne snage, zaslužne za razvoj nadaleko poznatog i kvalitetnog asortimana, pre svega pamučnih tkanina, peškira i frotira. Nakon osvajanja tržišta tadašnje Jugoslavije počinje i sa izvoznim programom…
Problemi u poslovanju kreću već početkom 90-tih, a naglo propadanje, kao i dobar deo srpskih fabrika, nešto kasnije, nakon privatizacije 2006. godine. Od tada je fabrika prepuštena vremenu, prilično zapuštena i urušavala se i sama od sebe.
Deceniju i po nakon privatizacije svedoci smo rušenja fabrike, a za sada je izvesno da će biti sačuvano nekoliko spomen-ploča na zgradi fabrike, Cveti Dabić, zatim, radnicima fabrike koji su izginuli u narodnooslobodilačkoj borbi u Drugom svetskom ratu, potom, tabla na kojoj piše da je fabrika 1. oktobra 1950. godine predata radnicima na rukovođenje i tabla posvećena jedinici 1. 300 kaplara koju su činili mladi srpski oficiri i intelektualci koji još nisu završili školovanje, a poslati su kao pojačanje Prvoj armiji u Kolubarskoj bici u kojoj je najveći deo poginuo i po kojima je kej dobio ime.
Po rečima nadležnih spomen ploče skinuće stručnjaci užičkog Narodnog muzeja i čuvati ih do povratka na staro mesto.
